Choroba wysokościowa

( opracowana na podstawie prac : K.Korzeniewski „problemy zdrowotne w warunkach wysokogórskich „ ,A.Mościcka „Choroba wysokościowa –postrach wspinaczy „,Opracowanie zbiorowe , P.Binkowska ,A.Boryń ,M.chłod ,A.Durczak , K.Domazlski ,K.Goryński „ Wpływ tygodniowej wędrówki wysokogórskiej nie poprzedzonej treningami , na układ endokrynny „ AM Bydgoszcz 2004

Ostatnie dramatyczne wydarzenia w górach zakończone śmiercią wybitnych alpinistów (Broad Peak, Aconcagua) powinny zmobilizować  do zapoznania się z charakterem, objawami i skutkami  oddziaływania  warunków wysokogórskich wynikających z pobytem na  wysokości powyżej 3000 m n.p.m. Jest to przeciętna wysokość  od której  zaczyna odczuwa ć się dolegliwości związane z niskim ciśnieniem i zmiejszoną  ilością tlenu  w  rozrzedzonym powietrzu.

Według Wikipedii, choroba wysokościowa,to zespół chorobowy spowodowany brakiem adaptacji do warunków panujących na dużych wysokościach . Przyjmuje się ,że pierwsze dolegliwości związane z pobytem na wysokości pojawiaja  się na wysokości ok. 2500 m npm. , a u osób wrażliwych na wysokości ok. 1500 m npm. W zależności od pokonywanej różnicy wysokości ( nie samej wysokości)
pierwsze objawy mogą mieć charakter  lekkich,umiarkowanych  do postaci ostrej   (ciężkiej) stanowiącej zagrożenie dla życia osoby wspinającej się .

Pierwsze objawy choroby wysokościowej to:

• osłabienie,
• brak apetytu,
• zawroty głowy,
• bóle głowy (czasem b, ostre ),
• nudności,
• wymioty,
• bezsenność.

Objawy te występują z większym lub mniejszym natężeniem i ich odczuwanie  zależne jest  od indywidualnych  możliwości adaptacyjnych .